W czasach zaborów umiejętność mówienia po polsku można było wynieść jedynie z domu rodzinnego. Okres germanizacji Pomorza pozostawił po sobie również ślady na Ziemi Puckiej. Pierwsze wzmianki o szkolnictwie pochodzą z 1718 roku. Dowiadujemy się z nich, że pierwszą szkołę powszechną wybudowano w Radoszewie. W drugiej połowie XIX wieku uczyła tam Wanda Brulowska. Uczęszczały do niej dzieci z Radoszewa i Parszkowa.

W roku 1868 rozebrano starą szkołę, nową wybudowano w miejscu, w którym dzisiaj mieszka Teofila Sieg. Przez lata uczyły się tam dzieci z Radoszewa, Parszkowa i Kłanina. Ówcześni właściciele majątków ziemskich umówili się, że do szkoły będą uczęszczały dzieci z tych właśnie wsi. Pracowali tam: od roku 1920 Kunik, a od roku 1922 Teofil Nierzwicki, Marta Nierzwicka oraz ich córka Teofila Sieg.

W Starzynie dotychczasowy kierownik starzyńskiej placówki Jan Splett i nauczyciel Herbert Orłowski zrezygnowali z nauczania w polskiej szkole – podobnie jak w innych pomorskich miejscowościach przystąpiono do organizowania oświaty. Zajęli się tym nauczyciele: Hipolit Górski i Antoni Chabowski. Przez pierwsze dwa lata Górski działał sam. Na początku wspomniany nauczyciel miał pod swoją opieką 145 uczniów, musiał więc pracować bardzo ciężko.

Dopiero w 1922 roku przydzielono do pracy drugiego nauczyciela- Antoniego Chabowskiego. Hipolit Górski pełnił obowiązki kierownika starzyńskiej szkoły, a urząd przejął po pruskim nauczycielu, Janie Splett. Uroczystość objęcia stanowiska odbyła się 24 listopada 1920 roku. Z zakresem pracy kierownika zapoznał go Inspektor Szkolny, Przewoski, w obecności członków miejscowych władz . Po nim obowiązki te pełnili: Paweł Jakubek i Jan Grenda. Ten ostatni był kierownikiem szkoły w Starzynie do wybuchu II wojny światowej.

Władysław Konefka to wieloletni sołtys, przewodniczący koła Polskiego Związku Zachodniego w Starzynie i okolicy. Był organizatorem budowy siedmioklasowej szkoły w swojej wsi. Dzięki jego wysiłkom w 1936 roku nastąpiło uroczyste otwarcie szkoły. Liczyła 7 pomieszczeń plus pokój nauczycielski. Zbudowano też trzy mieszkania dla nauczycieli. Konefka po otwarciu był czynnym radnym szkoły.

15 września 1939 roku został aresztowany i przewieziony do więzienia. Zginął 16 listopada 1939 roku zamordowany przez Niemców. W czasie wojny nauczano w języku niemieckim. Po skończeniu wojny nauczycieli niemieckich zastąpiono polskimi. Byli nimi: Tadeusz Wierzbicki, Wiktoria Wierzbicka, Janina Podjaska, Helena Kulik, Józef Główczewski, Franciszek Szymikowski, Paweł Heinowski, Jan Piepka i później Teofila Sieg – z domu Nierzwicka. Kierownikiem Szkoły był Tadeusz Kulik. W pierwszych latach edukacji pisano na gryfie, a potem w zeszycie.

W latach 1950-1968 dyrektorem był Władysław Zwiewka a nauczycielami: Renata John, po zawarciu związku małżeńskiego - Bohl, Jadwiga Fikus – po mężu Zielke, Teofila Sieg, Lidwinia Stefanowska, Janina Wróblewska, Łucja Bizewska oraz panowie: Tadeusz Byczkowski i Zbigniew Moskalenko. W tamtych latach nauczyciele często się zmieniali. Pracę woźnego pełnił Józef Gaffke.

W 1969 r. nowym dyrektorem szkoły został Marian Szulc, który sprawował kierownicze stanowisko w Starzynie do 1978r. Następnie stanowisko to sprawowali: Maria Reszke, Renata Bohl oraz Henryk Jakubczyk.

Od października 1981 r. do sierpnia 2003 roku dyrektorem szkoły była Eleonora Sołtysińska. W 1989 roku w sadzie przy szkole rozpoczęto budowę nowej szkoły.

Wkrótce z powodu braku funduszy materialnych prace przerwano.

Po kilku latach prace budowlane wznowiono i w 1996 roku oddano do użytku kolejny budynek szkolny.

We wrześniu 1996 roku odbyła się uroczystość otwarcia nowej szkoły w Starzynie.

Stara szkoła funkcjonowała od 1936 do sierpnia 1996 roku. Po gruntownym remoncie uruchomiono ją ponownie 1 września 2001 roku.

We wrześniu 2003 roku stanowisko dyrektora objął Artur Surmaj. W 2006 roku gimnazjum nadano imię Władysława Konefki. We wrześniu 2016 roku uroczyście obchodzono 80 lecie „starej Szkoły Podstawowej” i 20 lecie nowego budynku.